Прывітанне, сябры !
Вельмі не хацелася б быць гэткім сухім маралізатарам, бурчлівым артадоксам, але магутная сусветная пляткарня, якой сёння з’яўляецца інтэрнэт, часта падкідвае такія навіны, што проста дзіву даешся, як лёгка давесці людзей да масавай экзальтацыі, да дзіўных і незразумелых дзеянняў.
І невыпадкова, што сёння ў свеце многія страшныя рэчы робяцца менавіта пад уздзеяннем на людскую свядомасць буйнейшага вынаходства тысячагоддзя – інтэрнэту.
Вось і новая гульня ў Пакемон Гоў так даводзіць людзей, што яны пачынаюць блытаць рэальнасць і адэкватна ўспрымаць наваколле.
Калі з наркотыкамі і п’янствам чалавецтва ўсё ж такі змагаецца і знайшло пэўнае супрацьдзеянне, то супрацьстаяць масавай атруце , якую тчэ і сее сусветнае павуцінне, куды цяжэй.
І самае страшнае, што ў гэты віртуальны свет абсалютна легальна ўцягваюцца дзеці амаль з ясельнага ўзросту. Я асабіста ведаю не адзін выпадак, калі маладыя мамы, каб накарміць дзіця, ставяць перад ім смартфон і ўключаюць якую-небудзь гульню ці мульцік, і заварожанае малое машынальна глытае паднесеную ў лажцы да роту кашку.
- Ну ладна, толькі чуць-чуць, толькі адзін разочак, - на наступную мальбу малога, які ўжо прывык не садзіцца есці без любімай забавы, гавораць маладыя бацькі і сцвярджаюць аптымістычна, што прывыкання да інтэрнэт-забаў не дапусцяць.
Ды хто ведае, што будзе, калі малое падрасце і навучыцца самастойна карыстацца прыладамі.
А тое, што падобнае ўзбраенне, прыходзіць да юных вельмі рана, не раз заўважаў, калі бачыў у 10-11- гадовых хлопчыкаў і дзяўчынак у руках наварочаныя мабільныя прылады, якіх няма нават у куды больш дарослых людзей, для якіх гэта не столькі гульня, а неабходнасць.
Дык што рабіць? Сіла захаплення і прывычкі куды мацнейшая за ўсе ўгаворы і разважанні. І я тым больш не ведаю цудадзейных рэцэптаў.
Але мне здаецца, што думаць над гэтым трэба. І супрацьстаяць масаваму псіхозу тымі ж самымі сродкамі інтэрнэту, ствараючы сайты і старонкі, якія нясуць дабрыню і спагаду, сеюць разумнае, добрае, вечнае.
І хоць усе спробы змагацца з насіллем, маной , агрэсіяй у сеціве адразу выклікаюць лямант аб парушэнні правоў чалавека, усё ж ставіць заслон нядобрасумленным і злачынным спробам выкарыстаць дасягненне прагрэсу на зло чалавецтву.
І, безумоўна, больш увагі ўдзяляць таму, як у рэальным свеце прапанаваць чалавеку дастойныя і цікавыя заняткі і гульні. І мачымасцяў тут процьма.
А тым шукальнікам пакемонаў, якія, пераблытаўшы рэальнае з віртуальным сустрэнуць рэальныя праблемы і непрыемнасці, можна толькі паспачуваць.
